SSCB dağıldıktan sonra Rusya, katı yakıtlı kıtalararası balistik füze Topol-M ve Yars’ı geliştirip üretime koymuştu. Dünyanın diğer büyük askeri güçlerinin bu tür füzelerden vazgeçtiği bu dönemde yeni bir ağır sıvı balistik füzenin üretimi israf olarak görülebilir. Örneğin Çin halen DF-5A ve DF-4 ağır sıvı kıtalararası füzelere sahip ancak yakın gelecekte yerini DF-41 ve DF-31A katı yakıt füzeler alacak.

Ancak Rusya’nın bulunduğu koşullarda yeni sıvı yakıtlı füzenin üretimi daha ziyade para tasarrufuna yol açıyor. Rusya halen 50’den fazla eski Sovyet RS-20 füzesine sahip. Bu füzeler Batı’da Satan olarak biliniyor. Mevcut füzeler arasında en güçlüleri olan RS-20’ler, 10 başlık ve düşmanın füzesavar savunmasını delecek çok sayıda araçları taşıma yeteneğine sahip. Bu roketler için Sovyetler Birliği döneminde güçlü bir altyapı oluşturuldu. Bu altyapı fırlatma kuyularını, komuta merkezlerini, depoları ve gerekli tüm iletişim ve ulaşım hatlarına sahip teknik hizmet üslerini kapsıyor. Söz konusu altyapı tesislerinin toplam maliyetinin füze fiyatlarının çok çok üzerinde olduğunu kaydetmek gerek. Sarmat füzesi, özel olarak mevcut altyapı kullanılacak şekilde geliştiriliyor.

Bu arada güçlü sıvı yakıtlı füzeler 10 ve daha fazla başlık taşıma yeteneğine sahipken katı yakıtlı Yars en fazla üç başlık taşıyabiliyor. Rusya’nın sıvı füzelerinin üretimi ve bakımı konusunda büyük deneyime sahip olması, Sarmat sistemini en yüksek teknolojik düzeyde üretmeye izin veriyor. Ayrıca sıvı yakıtlı füzeler, katı yakıtlılara göre daha uzun ömürlü. Böylece yeni program, Rusya’ya tasarruf imkanını sunuyor.
Sıvı yakıtlı füzelerin, katı yakıtlılarla karşılaştırıldığında halen bazı kusurları var. Örneğin, daha sık ve daha karmaşık bir teknik bakıma ihtiyaç duyuyorlar.